Erdemli bir aşıktı sahnede
Oyununu nakış nakış işleyen
Kalbinin kırıklarını toplamış
Pervaza sığınmış olan son tirat
Merhabalardı hemen eskiyen
Elvedasını taze tutan perdede
Uzaklara sürmüş iç çekmelerini
Eski bir elbisenin yeni oyuncusu
Tüm çiçeklerden papatyayı sevmiş
Kuşların cıvıldadığı o tiyatro sahnesi
Sahnede siyah sende beyaz bir rüya
Bir şeyler geliyor üstümüze üstümüze
Seslerimiz yankılanıyor afilli afilli
Herşeyden önce gelen olmak neydi
Veya olmamak olamamak
Ne kadar soyunabilir insan peki
Hayatla sevişebilmek için
Ve hayat kat kat üstünü giyerken
Ne kadar olabilir bunun adı aşk
Tiyatroda son sahne diye birşey yok
Ve perdeler sonsuza kadar kapatılmaz
Oyuncular izleyiciler mutlu sonsuzken
Erdemli olmakta bir tek oyuncuya düşmez
İyi bir izleyici olmakta erdemliliktir
İyi bir izleyici olmak şart aslında
Biri olmadan diğeri hep bir eksik
Oyuncu erdemli bir aşıktır
Erdemli bir aşığı oynamasada pek
Evet o erdemli bir aşık
Dokunmadan sevmeyi becerebilmiş
Belki yolculuğu kısa hesap ediyordu
Belki de mutluluğu uzun
Yolun toprağı yolcusu imiş
Sonra o toprak vakti gelir can bulur
Gerek duymadan kuytu köşeye
Bir serzeniş değil bu büyük bir fısıltı
Toprak filiz verir hayat bulur
Bulutlara erişmeyen yapraklar
Siz bu erdemli aşığa kulak verin
Hürriyet şarkı söylemek şiir okumak
Sonra gerin beni çarmıha daha ne isterim
Göğe yükselmesem de bunun adı aşk
Dünyaya kendi gözlerimle bakabilmeliyim
Sonra boşuna ölmedi o sanaatkar
Bir ağaç belleyin beni size faydam çok
İster kalem ister kağıt ben erdemli bir aşığım
Papatyaları öpmüş kelebekler gördüm

Sinan Bayram