Kırılmışlığın acısını bildiğimden,
Kimseyi kırmamalıydım...
Hakkızlığa uğramanın verdiği hissi bildiğimden,
Kimsenin hakkına girmemeliydim,
Ama unuttuğum birşey vardı,
İnsanlar çok kötüydü,
Doğruluk elbet birgün kazanacak diye kendimi kandırdım,
En büyük haksızlığı kendime yaptım...

Önemseyip önümde tuttuğum,
İstisnasız herkes yaktı canımı,
Bunca acıyı ben taşıyabiliyorsam onlarda taşırdı,
İsterse altında kalsalardı,
Diyemedim...
Sustum...
Sadece sustum...

Kendime küstüm de,
Kimseye dönemedim sırtımı...

Öylesine derin şeyler vardır ki;
Ne kalemim yazdı
Ne de defterim aldı,
Kimseye anlatamadım,
Yaktı,yıktı,kanattı durduramadım...
Bunca acının enkazında kaldım,
Hiç biriniz yoktunuz ya,

Beni böylesine derin bir acıyla,
Bu girdabın içinde,
İçimin çürümüşlüğüyle bırakan,
Hiç kimsenin bundan sonra hayatımda yeri yok,
Hakkım da olsun helal,
Yeter ki ahirette bile çıkmayın karşıma...

Yalnızca;
Tükenmişliğim sevindirmesin kimseyi,
Benim bitişim,
Ancak yeni bir ben doğurur...
Asaletimle yeniden kalkar ,
Sizin yürüyemediginiz düz yolları değil,
Dik yokuşları bile kahkahalarımla çıkarım...

Bu saatten sonra,
Bakın kusura,
Mutluluğu kişilere bağlayıp,
Oturup yas tutamam,

Eyvallahsız tavrım gücendirmesin kimseyi,
Mutluluğun bende,
yalnızlığımda olduğunu geç anladım...

Bunun için de;
Kendimden binlerce kez özür dilerim...
Özür dilerim...

Yazan & Seslendiren : Kibar Yalçın