Kime denir,
Nasıl söylenir bilemedim.
Kalem yazmadı,
İçim almadı,
İhanetin böylesini,
Herkes sustu...
Ben sustum.
Susturuldum...
Yüreğim avaz avazken,
Sustum...
Sessiz çığlıklarım,
Kulaklarımı sağır etti de,
Sen duymadın.

Keşke adın gibi doğru olsaydın bana.
Kızımızı aldık kucağımıza,
İhanetini vermişsin koynuma bilemedim.

Kardeş bildim,
Bacım dedim.
Nasıl bir ihanetmiş, yediremedim.
İçim yanarken,
Bir de;
Kocam dediğim adamla hançer sapladınız yarama.

Aldım ihanetinizi kambur diye sırtıma,
Kucağımda kızımla.

Artık adını bile duymaya tahammül edemeyeceğim,
İki insanla,
Kondum aynı sofraya,
Gencecik yaşımda,
İhanetin tadına baktırdılar...

Oysa ki;
Adım gibi olmuştum sana...
Adım Canan idi.
Yirmi yaşında görücü usulü gelmiştim sana,
Zamanla tanıyıp, sevmiştim seni,
Cehenneme attın beni...

Gitmeyi çok istedim,
Gidemedim.
Kucağımda bebeğimle,
Kala kaldım öylece,

Değer verseydin bu Canan’a,
Koymazdın beni buralarda,
Acırdın hâlıma...

Allah yukarda;
Kalmaz bu kadar acı yanınıza,
İçimin çürümüşlüğünü umursamadın ya,
Yaşattıklarının ağırlığında ezildigin gün,
Anma adımı...
Anma...

Yazan: Kibar Yalçın
Seslendiren: Muhammet Yolcu

Canan Hanım’a İthafen yazılmıştır.😔