Birçok şeyin ardından bakakaldım.
Ne peşinden gidebildim,
Ne de geri dönebildim.
Öylece kalakaldım.
Unutamadım...


Umuduma tutundum.
Eksiktim artık.
Eli elime, gözleri gözlerime değmeseydi,
Eksilmezdim belki de.
Kırılmışlığım içimi parçalayıp kan kustururken,
Kırılmasın diye yuttuğum konular vardı.
Sustum...


Hep sustum
Konuşmamayı öğrendim.
Durdum, düşündüm.
Nereye aittim ki ben ?
Anlaşılmadığım, anlatamadığım yere mi ?


Yoksa;
Öylece eksik kaldığım yere mi ?
Gerçekten benimde bir hayatım var mıydı?
Kendime ait bir hayatım.
Birçok soru işaretiyle,
Çıkışı olmayan bir labirentin içinde,
Çıkış aramaktı benimki...


Bu esaret bir gün bitecek diyen umudum.
Bir de tükenmiş ben varım.
Hangisine inanmalıydım ?
Kendime mi ?
Umuduma mı ?
Tutundum yine umuduma,
Toprak kokan ellerimle.
Bir gün ellerim toprak değil,
Çiçek kokacak.


Kalbim...
Sıra sana geldiğinde,
Kahrımdan ölmediysen eğer,
Tükenmek bilmeyen deli umudumdandır...
Biliyorum ki o gün geldiğinde,
İlk gün ki gibi sevmeye devam edeceksin


Şiir : Kibar Yalçın : Toprak Kokuyor "Umutlarım"
Seslendirme : Remzi Kurnaz