İkindi sonraları
Kızıl renkler okşar ufkun saçlarını
Serilir bir yorgunluk sofrası
Bir anne çocuğunu çağırır;
“Oğlum akşam oldu!
Güneş battı.”

Çocuk isteksiz, söylenir eve gelmeye;
“Anne, biraz daha oynasam
Bak oyunum yarım kaldı
Güneş neden kayboluyor anne?
Güneş şimdi nerede sahi?
Babamın yanında mı?
Yoksa annesinin koynunda mı?”

“Bak çocuğum!
Kızıl renkler uçuştu ya ufuktan
Yine yüreğime yorgun kanatlar kondu
Ne garip, bu akşam yine
Yüreğime bir hüzün yumağı sarıldı
Güneş annesinin koynunda uyurken
Bendeki dertler yine uyandı oğlum
Dertlerimle cebelleşiyorum bak gene.”

“Anne!
Ay dede akşamın arkadaşı mı?
İstersen cevap verme
Biliyorum sende yorgunsun
Yorgunluk uykumun yorganı
Anne bana masal anlatır mısın?
Anlat ki uykum şekerlensin
Uykumdan sonra yine sabah gelsin
Ama unutmasın babamı
Onu da getirsin.”

“Akşam ki; bir hüzzam fısıldar
Beynimin ince kıvrımlarına
Yapraklar dalında karanlıkla öpüşür
Bir çiçek açar sabaha
Bir baban gelmez geri
Şimdi meleklerle beraber onun yeri
Güneş annesinin koynunda uyur
Sabah doğacak yeniden
Yeni bir gün düşecek avuçlarıma
Umudum seninle filizlenecek”

Bak oğlum!
Gözlerime yağmurlar çiseliyor
Tutunuyorum ölüm sonrası duygularıma
Bilirsin gören olmaz duygularımı
İşte o an bak oğlum!
Sen bana bir şiir olursun.
Yaşama tutunurum.”
*
26.11.2020 Konya
Durmuş Ali ÖZBEK
[email protected]