Ellerin boş doğdun çırılçıplaktın,
Unutma sen aslını yokluktan geldin.
Susmayı bilmezdin çok da ağlaktın[1] ,
Unutma sen aslını yokluktan geldin.

Büyüdün avuca hiç de sığmadın,
Verdiğin sözleri bir gün tutmadın,
Hak yedin, can yaktın asla bıkmadın
Unutma sen aslını yokluktan geldin.

Saçlarını tarayıp çok gönül çaldın,
Delikanlı oldun, hep korku saldın,
Kısacık hayatta harama daldın,
Unutma sen aslını yokluktan geldin.

Harcadın yerine asla koymadın,
Hırsından hep açtın hiç de doymadın,
Yaratanı bir kez olsun anmadın,
Unutma sen aslını yokluktan geldin.

Doymadı nefsin hiç pula paraya,
Merhem olmadın sen açık yaraya,
İki yakan gelmez artık bir araya,
Unutma sen aslını yokluktan geldin.

Sayamadım çoktur dünyada cefa,
Çalışmadan asla sürülmez sefa,
İkiyüzlülerden beklenmez vefa,
Unutma sen aslını yokluktan geldin.

Özbekoğlu yazdın özne değilsin,
Şiirin konusu sözde değilsin,
İnanan insanlar hakka eğilsin,
Unutma sen aslını yokluktan geldin.

17.11.2022 Konya
Durmuş Ali ÖZBEK

[1] ağlak: sık sık ağlayan, gözü yaşlı