6
Yorum
30
Beğeni
0,0
Puan
573
Okunma
bilmeyiz aslında ama farkında da olmayız
biliyormuş gibi yaparak yaşadığımızdan
hangi parçamızı nerede bıraktık
hangi iz yakalayacak bir gün
sığındığımız bu yalan limanında
ya bakmayı bilmeyiz ya da görmeyiz
yeni doğan bebeğin gülüşündeki sevişi
ya da bir fahişenin gözlerinde gizlenen kini
bir benzerimidir aradığımız ölekalan duyguların
yoksa tenin çözülüşümü ıslak çarşaflarda
pişmanlıklar, çarpıp çarpıp geri döndüğümüz
kendi ördüğümüz kalın duvarlar değil mi
kahrolası tabuların fragmanında bir döngü
yüreklerimizde iz, bir ömür taşıyacağımız
yüzümüzde çiçek izleri gibi
keşke hiç yaşanmamış olsaydı yaşananlar
ve hep içimizi acıtmasaydı,
gecenin en olmadık yerinde…
o karanlığın ardından ay gibi
yenilenmiş doğabilseydik hayata...
Abdurrahman Güleç
Şiirin sahibi
Cevap Yaz