Bir acayip zümre ki; akıl ermez, sır ermez;
Her türlü melaneti üretip eden bunlar;
Zeytin yağı misali su dibini hiç görmez;
Yediği herzeleri atıp da giden bunlar.

Servetleri ulaşmış dengesine Karun’un;
Elleri yağda, balda çocuk ile torunun;
Cevabını alamaz kimse hiçbir sorunun;
Adalete sol çekip, üstüne çöken bunlar.

Öyle huysuz, arsız ki, bildiğin gibi değil;
Şerlerinden geri dur; diz çök, önünde eğil;
Onlar ile birlikte lütfa olursun nail;
Ayni bacaya girip, kirlenen beden bunlar.

Nefsine esir olmuş, kimseyi dinlemezler;
Haklıya rıza edip, “haklısınız” demezler;
Millet ile oturup iki lokma yemezler;
İblis ile halleşip, birlikte gülen bunlar.

Unutmayın sakın ha, bu toprağın altı var;
Haram lokma yiyenin kabirleri olur dar;
Orda azap çok çetin, sürer mahşere kadar;
Ahreti düşünmeyip, devranı süren bunlar.

Mahşerde mizan olur, çekerler seni Dara;
Cehennem’de gidersin çok kötü bir diyara;
Fayda etmez orada ne mal, ne mülk, ne para;
Mor ateşin içinde yanarak dönen bunlar.

Osman Bölükbaşı Dara