birden çıktın karşıma
kendimi bile izlemiyordum
takip etmiyordum kim nerede, n’apıyor diye
sen yıllarca ötede kalmıştın
sürüp gitmiştin al atını
kalakalmıştım


hayatın eğri-büğrü çizgisinde tökezleyerek
alnıma yazılmış dedikleri yazıyı
silmeye çalışarak her zaman
daha çok açarak gözlerimi
adımlarımı hızlandırarak
her yaprak dökülüşünde
hüznü erteleyerek


yerlerimiz, telefon numaralarımız belliydi aslında
araya mesafeleri, bile isteye koyduk
dağlar, yollar, evler dizdik
arada çocuklar doğdu
sallanarak büyüdü
sevgi salıncaklarında
umutlarla


aşka aşık olmuştum sana değil
görünce anladım rahat oturuşunu
rahatsızdım kocaman kitaplığından
gözlük altından bakışından
tık bile etmedi yüreğim
öylece baktım
körlüğüne


sen değildin aşık olduğum
yolunda yürüdüğüm aşktı
çiçek ellerle kapımı çalan
bir bardak çay sıcaklığında
yüzü bakışımla kızaran
yolu her zaman yolumla bir

birlikte yürüdüğüm

seni görünce anladım bugün
kalbim çarpmadı
o ses değildi benim sevdiğim
bendeydi aşk!..


06. 10. 2012 / Nazik Gülünay