Ve bazen insan yorulur,
Anlaşılmamaktan,
Anlatamamaktan kendini,
Tartışmaktan yorulur,
Kırmaktan, kırılmaktan,
Üslubun bozulmasından,
Saygının yitirilmesinden,
Güvenin sarsılmasından,
Akıl ve kalp arasında,
Bocalamaktan yorulur..
Herkese yetmeğe çalışmaktan,
Sevdiklerini mutlu etme çabasından,
Kendine yabancılaşmaktan,
Yorulur..
Kaldıramayacağı yükleri omuzlamaktan,
Tek başına mücadele etmekten,
Koca dünyada yalnızlığından
Yorulurur..
Kimsenin suçu değildir,
Senin yorgunluğun,
Sadece yorulmuşsundur,
Geçen yıllardan,
Harcadığın tüm emeklerden,
Kendine zaman ayıramamaktan,
Hayatın içindeki koşturmalardan,
Gereksiz kaygı ve endişelerden,
Olmayacak hayalleri beklemekten,
Umut etmekten,
Tam toparlarken kendini,
Birinin gelip seni yine yaralamasından,
Yorulmuşsundur işte..
Ve yorulunca insan,
Artık gücü kalmaz savaşmaya,
Mücedele etmeye,
Sadece çekilmek ister bir kenara,
Kendine kaçar,
Yeniden kendine gelebilmek için..
Sadece umuda ve huzura
İhtiyacı vardır..
Yorgunluğun tek çaresi,
Herkesten uzaklaşıp,
Bir tek Allah`a yakınlaşmaktır..

Şiir: Gönül Çeşli
30.01.2022