Yorgunum...
Tarifsiz hüzünler sardı benliğimi
Karmakarışık düşüncelerden arınamıyor zihnim
Hâletiruhiyemi anlatmaya
Kelimeler yetmiyor,
Cümleler ise anlamsız.

Hissizim...
Tüm bedenim felç olmuş gibi
Olup bitenlere mânâ yükleyemiyorum
Her şey bomboş, bir hiç şimdi
Ahrazım duymuyor, duyuramıyorum sesimi
Feri yok gözlerimin
Baktığımı göremez haldeyim
Güneş mi söndü
Neden her yer karanlık.

Dinmiyor yağmur
Saklı kaldı güneş
Hüzün yüklü bulutların ardında
Aralanıp sızmıyor ışık
Doğmuyor gökkuşağı
Dokunamıyorum parmak uçlarımla renklere
Hep siyahtan griye çalıyor yaşamın rengi
Şimşekler çakıyor yüreğimin en derinlerinde
Yeni değil bu fırtına maziden kalan
Yıkık virandır şimdi gönül
Nice zaman gelmez oldu bahar
Üşüyorum kuru bir dalım şimdi
Çiçek açmaz düşlerimde, yitiktir hayallerim
Bir an olsun doğmaz mı güneş
Geçip giden onca ömürde.

Çaresizim...
Kapandı yollar, bir çıkış yok
Sabrım tükendi, savaşmaya mecalim yok
Yenik düştüm hayata, paramparçayım
Kan revan içinde her yanım
Tutmaz oldu sargılar
Ne bir söz, ne teselli kâr etmez
Şifa bulmaz ne ruhum ne bedenim
Yorgunum kapatın gözlerimi
Dalsın sonsuz uykuya
Ne olur beni uyandırmayın!

Hatice Olkuner