Ufkun mavisi
denizle birleştiği anda,
Göztepe köprüsünün
Kadıköy ayağında,
Kırmızı akar yukarı,
sarı da aşağı,
Ama mavidir,
aslımı yazan satırlara...

Biraz alkol ve de
biraz şiir tadında dizeler,
Rıhtım’ı aşk durağı yapar,
derbeder...
O Rıhtım’da esen sevda yelleri,
kulağımda çınlayan aşk şarkıları
götürürdü beni bilinmez,
diyârlara...

Hissettikçe,
diyârı harika,
Ölüm tadında bir uyku
olacakmış gibi,
Uyuyasım geliyor,
her saniyemde kat be kat...
Sanki, direncim kırıldı,
yaşama karşı.
Öyle hissediyorum şimdi...
O his ki diyârı birbirine katan,
boynuma dolanmış bir,
urgan misâli,
ansızın çekip gidecekmiş
gibi,
anlaşılmıyor.

Ben de,
diğerlerimiz de...
Yitirdiğim tüm duygular
ve yitip giden sevincim
ifadesiz kılıyor beni,
kimseler duymuyor,
duysa da zaten anlamıyor...
Unuttum aşk nedir?
yitirdim özlemeyi,
şiir tadında alkollü
Rıhtım’da savrulmak istedim...

Ufuktaki mavi ve deniz,
hayatımı siz şekillendirdiniz...
Aslım mavi,
ölüm mavi,
ben mavi,
mavi benim ben!

Efe Ulaş