Buhran kelimesini duyduğumda iktisat düşünürdüm çoğu zaman...
Şimdi ise buhranın aynı zamanda bir ayna olduğunu görüyorum,
buhranda ben varım görüyorum, kendimi, buhranımı
yani bunalımlı sıkıntılı
yaşamaya değmeyen hayatta
sürünen ruhumu...

Her dizede bir sır,
her dizede yaşama sevincinden yoksun bir adam
yatıyor sele serpe...

Hangi sözlüğe baktıysam yere serildiğim bu hayatta,
ne umudun tanımı vardı
ne de benliğimin...
Birileri de bana diyor ki umutla sonlansa ya dizelerin?
Dizeler umutla biter mi bilinmez ama,
umudun bittiğini,
kırıntıları bile bırakmadan tüketen,
hayattan bilirim.
Ah çekerim içten ve de derin...

Efe Ulaş