Bir hayatın gölgesinde salınırken
gül kurusu hayaller
özlemlerin artacak beklediğin yerde
her gördüğün simayı ben sanacaksın
için titreyecek umutla
bakışların üşür, donar belki de
bense dönülmez bir kuytu handayım


Ne nihâvent ne sabâ avutur seni
tek yankısı aksedecek seslenişimin
nerdesin? diyeceksin sessizce
yarım kalan her mevzu beyhude dolanacak
savurup sözlerini rüzgara
yönünü ışığa boş yere döneceksin
güneş görmez, ay ki pusar belki de
bense dönülmez bir kuytu handayım


Tek dostumdu diyeceksin
semaya bakıp mahzun
biran alışmışlığına güceneceksin
özlemin ikliminden düşen birkaç damlayı
gün süzülüp geceye dalarken usul usul
elinin tersi ile gizlice sileceksin
yalnızlığın büyür, boğar belki de
bense dönülmez bir kuytu handayım


Daha diyeceksin birtanem
daha ne umutlar büyütecektik
sahi kaç mevsimden geçecektik birlikte
ve bembeyaz olacaktı rengimiz
açılmadık sayfamız vardı henüz
kim bilir kaç sözcük tüketecektik
şimdi kalem ağlar, susar belki de
bense dönülmez bir kuytu handayım


Bekle ya
söz veremem aralanırsa perde
Mevlâ’m izin verirse duanın hürmetine
demlenirken hasreti eklemişsen üstüne
bir demli çay içmeye rüyana geleceğim
sadece bir düş hani
göç sonrası veda de
toprağın sakladığı malum kayıp şehrime
alnına son buseyi kondurup döneceğim
sırrımı söyleyemem sorma, nasılsın deme
bil ki dönülmez bir kuytu handayım...


Ayşe Ceyhan