Aslında olabilirdi, olurdu da,
Ama o olmasını istemedi.
Kalıp savaşsaydı, her şey daha güzel olurdu,
O benim kadar cesaretli değildi,
Korktu ve savaşmak yerine kaçmayı seçti.

Engeller aşılabilirdi,
Zaman lazımdı sadece.
Zaman vermek yerine,
Zamansız terk etmeyi seçti.

Gitmek için en savunmasız anımı kolladı,
Ona en çok ihtiyaç duyduğum zamanda çekti gitti.
Yine de kızmadım ona,
Haklıydı, kalmak için tek sebep sevgiydi,
O gitmek için sevgisizliği seçti.

Oysa bir daha böyle sevilmeyecekti, biliyordu.
Buna rağmen, gitmeyi seçti.

En son sözü hep o söylerdi,
Git derdi giderdim, kal derdi kalırdım,
Öl derdi ölürdüm.
Boyun büküp itaat eden bendim,
Çünkü seven tek bendim.
İlk defa kaybeden ben değildim,
O ne kadar gitmeyi seçtiyse,
Ben o kadar kalmayı seçtim.

Her şeyi çok gördü bana,
İşine karışmaya hakkım yoktu,
Kıskanmaya, sorgulamaya,
Hatta onu sevmeye bile hakkım yoktu.
Sevmemi istemediği için gitti.

Gidişi sessiz değildi,
Umutlarımı kırdı, hayallerimi yıktı.
Onu seven kalbimi paramparça edip gitti.

O benim her zerremde yer alıyorken,
Anladım ki ben onda yoktum.
Olsaydım kalbinde gitmezdi,
Olsaydım onda, yakmazdı.
Ne beni ne de kendini sevgisizliğe itmezdi.
İlk defa gitmedi belki ama, ilk defa bitti.

Şimdi dilediği yere gidebilir,
Varsın mutlu olsun,
Bu defa sevgimi, güvenimi yıkmayı başardı,
Zaferi kutlu olsun.