yokluğundan kaldığım kadarıyla batık gemili denizler
kiralıyorum
penceresi sana bakan evlerden her kulaçta yorgun, aynı
yerde

düşlerimi, dipsiz kuytularına emanet bırakıyorum
içinde ötesinde, gözbebekleri olmayan mutat tümceler
kuruyorum serzenişlerle

yine içimi acıtan ardışık şeyler üretiyor senli cümlelerim
ötelerde kabuğunu kırıp boşluğuna seslenmek istiyor ketum
yanlarım

yaşanan bir dolu suskun yalnızlıklarım varken
iç kanatan çok şey dokunuyor bedenime
soytarı suratlı canlıların gölgesinde
açlık sınırındayım
adın ekmek buğusu

hep çok ağladığımı düşündüm
oysa içimde boğulacak kadar birikmiş taşmış nehirler
küçüğüm, büyüyünce unuturum nasılsa
yaz kış büründüğüm yorganım
peki neden hala aklımda

geceler geçiyor gün içinden
takvimler boşalıyor noksansız
güne geç başlıyor hayata geç kalıyor b/akışlarım

saçlarımı tarıyorum
oyuncak sonbaharlar dökülüyor avuçlarıma paslanmış
dondurulmuş kuşlar geç kalıyor ertesine baharın
karanlığına kurulmuş salıncağında boşluğumla sallanıyorum
sonlu masallara el sallıyor güncelerim
satır başlarında
keyifsiz
sonlarında kayıp dizelerim

Mahir ÖZEL _ANKARA Ağustos 2008