0
Yorum
13
Beğeni
5,0
Puan
663
Okunma
Yürüyorum,
şuursuzca yürüyorum
Ankara sokaklarında,
yalnızlığımla volta atıyorum,
nereye gideceğimi bilmediğim
o sokaklarda..
Tanıdık bir yüze rast gelmemek istercesine,
kafamı kaldırmadan
yürüyorum..
Sıkıldıkça konuşuyorum onunla,
-yalnızlığımla-
’Söyle be kardeşim!’ diyor.
"İçinde ne var ne yok ona dair,
söyle.."
’Ne olacak yani,
en fazla gene beraber voltalarız bu şehri.’ diyor.
susuyorum.
hak veriyorum aslında,
söyleyemiyorum.
Allah kahretsin!
söyleyemiyorum..
Son bir umut
kafamı kaldırıyorum,
tanıdık bir yüz arıyorum belki de,
bulamıyorum..
Ankara’nın betonarme binalarının arasında,
-Cebeci, Kızılay, Sıhhıye üçgeni-
yalnızlığımla volta atıyorum,
geceden kalma kederle..
5.0
100% (3)
