Güneş
Yorğun bir gecede
Issız Gölgelerin
Kıyılarına Vurmuş saklı cesedimi
Tanyerinin ayakları altında
Çiğnemiş Kuru bir yaprak gibi
Ezip Sızlatmış
Doğum sancılarında
Öksüzlüğünde Kalmış
Kimsesiz
Avaz avaz
Boş odalarda
Acıdan kıvranırken
Kıvrım kıvrım kanayan
Isırılmış dudaklardan
Damlayan
Kan damlasında
Çaresiz
Tek başına
Yetimliğinde Sessiz çığlıklarım
Şimdi
Kursağımda sıkılı bir yumruk
Gibi
Nefes nefese
Başlamış yine bana
Seni toplamaya
Etrafa saçtığım suretlerini
Erkenci bir sabahtan
Günle beraber
Bütün yönlerden
Beni kavuran küllerinden
Devşirip hasretlerini
Özlemlerin ışıltılarını
Geceye açılan
Akşamın Aralık Kapısında
İki yakamdan tutup
Bir tokat gibi yine vurdu yüzüme
Yinemi be yinemi
Yine
Demlenir
Şimdi
Bütün Kızıllığı
Derin çizgilerimde
Solgun Gözbebeğimin
Dinmez ağıtlarında
Yanarak
Devrildi
Süzüldü
Kirpiklerimden
Kan damlası
Bir damla gözyaşıyla
Düştü Serin Sulara yine
Aheste aheste
Batarken, bir diken gibi
Yüreğimin deryalarına
Kaynadı bir daha
Gece gece
O devasa ummanlar
Fokurdayarak
Bütün mavilikleri
Uçtu yine göklere
Al işte Gördünmü
Geldi çattı yine bak
Sızı sâatleri
Aah ah
Saçlarındaki karamda
Çarptı yine bedbahtlığıma
O
Beyaz beyaz bulutlar
Çatıldı hilal kaşları
Karardı çehresi
Döküldü yine göklerden
Yağmurlar
Saçlarıma
Sağanak sağanak
İliğime dek
Islanmışım
Sırılsıklam
Yokluğunda
Sensizliğe üşürüm
Korkarım
Kaparım gözlerimi
Ardınsıra
Düşerim peşine
Mavi
Düşlere
Şimdi
Korkarım
Kayıp kırmızı gülüşlere
Bir çocuk gibi ellerimle
Kaparım gözlerimi
O zaman
Mavi olur tüm Odam
Mavi olur bütün dünyam
Mavi olur ıssız adam
Meltemler eser yine
Çeker gider, dağılır bulutlar
Sessiz sedasız dağılır Sisleri
Ne etsem
Ne desem
Bilmem ki
Belki
Belki
Deniz yine gözlerime akar

Çırak Ça / İbrahim YETGİNDAĞ