Güneş en tepede bugün.
Ayaklarım yere basıyor mu, bilmiyorum.
Dilimizde ekonomi haberleri...
En son ne zaman bir şiir için ağladım,
Gökyüzüne bakıp
Ellerimle topladığım duyguları
Suların akışına ne zaman bıraktım, hatırlamıyorum.

İnsanlar zamanın derdinde telaşlar içinde.
Unuttuk ağaçların adını,
Unuttuk yemyeşil hayalleri.
Sevdiğimiz için unuttuk çiçek toplamayı.

Bugün pazar, kalem gezer dudaklarımda,
Hayat bilmem kaç geceyi bomboş yazar,
Kulaklarımda sanal bir dünyanın sesi...
Daha öğlen gördüm sonsuz çiçeklerin yüzlerini,
Çiçek açmış bir sonbahar ellerim,
Anne babam gelmiş az önce,
Bilirim ki onlardır gerçek çiçekler.

Televizyonu açmıyorum,
Yine türlü dertler sarmış birer ikişer.
Küçük çocuklarımın bile dilinde bu sorunlar..
Kabuğuna çekilmiş insanlar,
Dünya bu sıralar yormaya ant içmiş.
Akrep yine cepleri delmiş.
Orhan Veli bir şiirinde ne demiş,
Demiş de hayat kevgire çevirmiş yüreğimizi.
Şiiri değil de hayat pahalılığını ezberledik.
Çiçekleri bırakın vazodan,
Yüreğimizden bile çıkardık.

Ben hayatı lalelerin içinde sevdim,
Lavantaların Van Gölü’nü seyrettiği günlerde.
Ben karanfillere bayılırdım lise çağlarımda,
Yüreğim duyardı çiçeğin sesini bile,
En güzel selamı verirdim kırmızı ve beyaz güle,
Bahçeler çiçek, yürekler çiçek,
Komşuluklar, öğretmenler günü,
Ata’mın en değerli anlarını çiçeklerle süslerdik.

Biz ne zaman unuttuk çiçek olmayı,
Biz ne zaman büyüdük?
Ki yüreğimiz nasırlaşmış kurak dudaklarla,
Ki sevdalar bile sanal ve yalancı ,
Ve saman alevi ...
Biz eskiden çiçeklerin en güzellerini
Kuruturduk bir şiir kitabında.
Sevgiliyi, anne, babayı ...
Kısacası en değerli insanları o çiçeklerle hatırlardık.

Biz ne zaman unuttuk çiçekleri.
Hayatın en zor günleri şu an,
Sarılıp en sevdiklerimize,
Ellerimizde çiçeklerle,
Güzel bakışlarla,
Yeniden yaşayalım bu hayatı.

05/12/2021 Süleyman YILDIRIM
Manisa ... Lalelide Laleler içinde.