şiire dedim
gerçeğin elinden tut yürümeyi öğren
bir bebe apalıyor düşlerinde
aya in diyorsun tepelerden, papatyaya ulaş
seni bekleyen var mı bak o ağacın altına


hızını almış gidiyor araç, dur diyemiyorsun
dur şurada göl kıyısında ikindi vakti
demini almış sevgilinin bakışlar
gözlerinde iç hayatı, dinlen
daha kimler geçiyor bu yoldan, görmeden


çok şey bekliyorsun yarından, bu gün geçti
dün oldu duaların, ellerin dünden farksız
açıyorum pencereyi sabaha, orda yavru köpekler
çöpü eşeliyor, birbirini kovalıyor kırıntı çöpten
bakıyorsun sadece, bağlı değil elin kolun


Ayten yine gitti geldi hastaneden bir aylık iğneyle
sesi duyulmuyor evinden, bu gün hapı yuttu
onca söylenecek söz, üç kez tekrarlar sustu
bugün üstüne yorgan alıp uyuyacak
başına çekmeyecek hırkayı
anlayacak biraz babasının öldüğünü..


04. 02. 2017 / Nazik Gülünay