Ben Yörük çocuğuyum….
Ayağım yalın, sırtım yamalı
Ben istemedim çatmada doğmayı;
Oyuncaklarım taştan topraktan,
Misketlerim,çeşit çeşit oyuncaklarım olmadı,
Uçurtma uçurtmadım ,bilmedim…
Kartalları izledim mavi çarşafta;
Hayallerimi kanatlarına takıp.
Hiç inmedim şehre;ama duydum.
Askerden geldi Ali Emminin oğlu,
O anlattıydı abime;
Büyükmüş çok büyük….
Arabaları varmış herkesin,
Yürümezlermiş bizim gibi dağ bayır
Yollarında taş yokmuş hiç,
Evleri de kocamanmış üst üste
Birde çokmuş ki sorma
Aha bizim şu dağdaki taşlar kadar.
Çocuklar oynarmış park denen yerde,
İçinde bir sürü oyuncak…
Bizde veliyle oynarız,oğlak güderken,
Taş yuvarlarız dağdan aşağı,
Dün bide araba yaptık ki avkıdan sorma,
Taşlara bile nesin demedi.
Göktepeden inerken de yarıştık akşam.
Yine ben yendim,küstü Veli.

Ben yörük çocuğuyum…
Onların parkları,benim uçsuz bucaksız dağlarım var.
Ha bide okulları varmış…
Ben hiç okul görmedim…
Çocuklar hep okula gidermiş şehirde,
Her şeyi orda öğrenirlermiş,
Öğretmenleri varmış,oyun bile oynarlarmış.
Bubama dedim sabah
_Buba bende okula gidecem.
_Ne okulu len,sen okula gidecen de;
Oğlakları kim güdecek…
_Gettt oğlakları sal okul senin neyine…
Yarım akıllı okula gedecemiş…
Ağladım bende…
Veliye de çağırmadım,çıktım göktepeye…

Keşke mıstafa çabuk büyüse…
O gütse oğlakları;ben okula gitsem,
Sonra o da gelse,bubamlar da köye inse…
Bizim davarlar olmasa,hep köyde kalsak,
Şehre insek,ben okula gitsem nolur sanki
Aha şu gartal gibi olsam keşke,
Gidebilsem istediğim yere,
Amet gak olum, sal oğlakları demese anam ezanla,
Üşümese yalın ayaklarım,
Acıkmasa olmaz mı sanki bu davar,
Bende yatsam bikere öğleye kadar.
Amet …Amet… gahrolmayasıca oğlaklar nerde?
Dedim ya ben yörük çocuğuyum…
Ayağım yalın, sırtım yamalı,
Hayal kurmakta yasak…
Haydi oğlum Ahmet kalk oğlaklara bak…

A.FATMA 16.08.2008
KARAMAN