ben herkes değilim
anlamak istemeyişimdendir kabullenmeyişim
görmek istemeyişimden geçip gitmelerim
düşünce ormanındaki sessiz kayboluşlarda
hayal coğrafyasında ıssızlığa adımlarım

ıssızlık ülkesinde aykırı yürüyüşler revaçta
salaş sokaklarda ayyaş elektirik direkleri
bu şehrin gecelerinde yalnız yarımlanırım
yıkılır atılan köprüler bir bir
buruşuk sabahlarda hüzünle ağırlanırım

ben herkes değilim şehir

sen çerçevesiz solgun bir resim
gün görmemiş düş gibi içinde gizlediklerin
gecenin kuytusunda utangaç bahçeler
cennet, cennet dedikleri gurbet hapishanesi
içindeki herkes, sanki ihanet tiryakisi

kopar düşlediklerimin hayatla rabıtası bir, bir
düşerim bazen gökdelenlerin en tepesinden,
beni bekler aşağılarda şehrin ışıldayan dişleri
ve kaldırımlar, evsizlerin soğuk döşeği,
iki yakası bir araya gelemeyen bu şehirde
bin kere ölür bin kere dirilirim her gece

ben sana ait değilimki

dev bir anakonda gibi sarar etrafımı
kıvrla kıvrıla uzayıp giden yollar
ne sen bende kal isterim nede ben sende kalmayı
inadına bir yaşanmışlık var, inadına isyan bulvarlarda
açılır iki yanımda sözcüklerden kanatlarım; o an
alıp omzuma karalamalarımı,
usulca süzülürüm şiirler vadisine

ben herkes değilimki

Abdurrahman Güleç