Sen yağmurları ararken gökyüzünde
Ben en ücra köşede çocukluğumu yargılarken
Bir ömür geçti yalın ayak
Esaretin bedelini çözemedim anne
Uykusuz çaresiz kaldım
Hayat bumu sence
Ne dert nede keder bitiyor
Her gün yeni bir şey yükleniyor
Beynimi alabildiğine geniş mi sanıyorsun
Şimdi tuttuğum her gülün dikeni batıyor
Ellerim ellerim kanıyor
Akan her damla kan içimi yakıyor anne
Mavi sevdalarda buldum kendimi
Ne yana baksam boşluk çıkıyor karşıma
Düşüyorum ne olur tut ellerimi anne
Yıllardır öyle çok şey yaşadım ki
Şimdi bir sarılsan yağmur olur gözyaşlarım
Gidiyorum işte
Ardımda yağmalanmış bir ömür bırakarak
Nedir bu peşimden savrulan
Kırık dökük hüzünler mi kaçamak elvedalar mı yoksa
Sana umutlarımı bırakıyorum
Korkularımı bırakıyorum
Onlara iyi bak
Sabahın serinliği değdi yüzüme
Çocukluğumun hırçın bakışlarını gördüm
Sisler içinde
Kolay değil
Kolay değil romanlardan çalınmış bir hayatı yaşamak
Sana korkularımı bırakıyorum
Gülüşlerimi yüreğimi bırakıyorum
Bir de gözyaşlarımı hala sıcacık
Sana kendimi bırakıyorum
Belki de sonsuzluk düştü yüreğime
İnanmak istemiyorum yüreğime
İçimde nefretle sevginin savaştığı bir arena var
Gece olur yine gözlerim gözlerim ıslanır
Ve yüreğime iner beni yıkan o gözyaşı
Bir damla gözyaşı kan gibi işler içime
Ve ben bir kere daha ölürüm
Gidiyorum işte sonsuzluk korkusu yok içimde

SERKAN YETGİN