Sevmek,
Buluşmaktır ayni hayatta,
İki bedende,bir kalp olmaktır.


İslanmaktır,ayni hüzün yağmurlarında,
Kaybolmaktır,sevda okyanusunda,
Onun kalbinin kıyılarına vurmaktır.


Bir muma ateş olup,
Eritip,
Eriyip yok olmaktır sevmek.


Kahır yüklü gecelerde,
Binlerce acıyı gizlemektir.
Karabasanlı gecelerin,
Sabahlarına uyanmaktır.


Bazen,
Gözyaşlarında boğulmaktır.


En karamsar ve çaresiz anlarda,
Onun nefesini hissedip,
İçini bahar serinliğinin almasıdır,sevmek.


İçinde,
Özlemlerinin hüzünlerini taşıyan,
Ucu yanmış mektuplardır.


İçinde açan,
Boynunu sabah günaşine döndüren,
"Güne bakan" çiçekleridir.


Bazen yalnızken,
Bir ayağı kırık tahta masada,
Tabağında özlemlerin,
Ve bir kaç dilim hüzün !
Bir bardak dolusu,
Zehir gibi hasret !
Aklında oldukça sevdiğin,
İçsen de,içmesen de,
Zilzurna olmaktır sevmek !


Bazen,
Sigara da duman,duman,
Kadehlerde yudum,yudumdur.


Eski radyolarda çalan hüzzam şarkılardır,
Kuş kanadında,
Ondan bir haber beklemektir.


Bazen,
Bulutlardan,beyaz yeleli atlara binip !
Yedi iklimde,
Cennet bahçelerinde koşturmaktır.


Ruhunda kopan,her fırtınadan sonra,
İçinde çıkan,
Rengarenk,gökkuşağıdır sevmek.


Rüyalarda,hayallerde kavuşmaktır,
"Ben" ve "Sen" olmaktan çıkıp,
"Biz"de buluşmaktır.


Samanyolu’ndan başına,
Ihlamur çiçeklerinin yağmasıdır.
Kayan yıldızlara bakıp,niyet tutmaktır.
Yanındayken bile,
Ona hasret duymaktır,sevmek.


İnsanın yüreğinin,
Aklının önünde gitmesidir,
İçindeki "ben"i yok edip,
Yerine,"onu" koymaktır,SEVMEK...


Tuğal KÖSEMEN
17.Kasım.2021