Yine seni düşlüyorum,
Elimde değil, bağışla!
Günden güne ö(z)lüyorum.
Hep zamansız oluyor,
Yokluğun ansızın vuruyor soluma,
Hükmedemiyorum kendime, hırçınlaşıyorum.
Elimde değil, bağışla!
Günden güne, tükeniyorum.

Bazen bir dolmuşta,
Bazen bir takside,
Bazen radyoda,
Bazen kasette,
Bir şarkı çıkıyor,
İçinde sen oluyorsun.
Yaşlar süzülüyor yanaklarıma,
Elimde değil, bağışla!
Olur olmadık yerlerde, ağlıyorum.

Yine de gittiğin için kızmıyorum sana,
Sitem etmiyorum, nefret hiç etmiyorum,
Dedim ya elimde değil, bağışla!
Günden güne, daha çok seviyorum.

Düşlerime gelmiyorsun artık,
Biliyor musun?
Sen gelmiyorsun diye artık uyumayı da sevmiyorum.
Konu sen olunca dilimden adını bile kıskanmışımdır.
Ama ilk defa bir canlıdan kıskanmıyorum,
Kuşlara anlatıyorum seni.
Elimde değil, bağışla!
Seni sevmeyi, durduramıyorum.

Sana olan sevgimi,
Bahar gelince papatyalara anlatıyorum.
Soğuk gecelerde ısıtmak için yüreğimi,
Sokak lambalarına, hatta kar tanelerine anlatıyorum.
Onlar konuşmuyor ama, ben hep seni anlatıyorum.
Seni burada herkes, her şey tanıyor artık.
Bana da ’’Kuşlara fısıldayan adam’’ diye isim koymuşlar.
Sayende bende tanınır oldum,
Kim nerede görse halime acıyor,
Kimi yemeğini bölüşüyor,
Kimi çay ikram ediyor.
Elimde değil, bağışla!
Günden güne değişiyorum.

Dün aynada gördüm kendimi,
Gözlerimde sen vardın,
İsmin çatlamış dudaklarımda,
Dudaklarımda sen vardın.
Tanıyamıyorum kendimi,
Ben bana yabancıyım.
Elimde değil, bağışla!
Ben sen oluyorum.