en az avuçlarındaki kadar
derinleşmeden yüzündeki çizgiler
bir bebek kadar olmasa da
henüz masumken yüzündeki gülüşler
farkında olamadığın kadar yeşilken bahar
ve güzelken çiçekler
henüz anlamını yitirmemişken,
ölümsüzken sevgiler

daha kanatların güçlüyken,
uçabiliyorken düşlerinin peşinden
su almaya başlamamışken teknen,
uzak denizlere yelken açabiliyorken
bütün çiçekler seni bekliyorken
ve bir kelebek kadar özgürken
rotasız,
amacını aşan sözcüklerin esiri olmamışken
kimsenin bilmediği kadar güçlü,
kendinden korkacak kadar yalnızken
henüz aklın bencilliğe firar etmemişken,
girdiğin her yürekte ölümsüzken
sessizliğe gömülmemişken duyguların,
yaşadığının farkındayken

kulak ver içindeki seslere ve…
ve izin verme seni öldürmelerine
rüzgarın dinse,
ve tek kanadın kalsa da vazgeçme uçmaktan
etrafında dönen yıldızların
solsa parlaması kendiliğinden;
korkma!
yeniden sürgün vermeye başlamışken kırılan dalların
damlasın ruhun,
damlasın baharın taze yapraklarına
seherde, çiğ gibi
unutulmuş bir resmin içinde gizli kalmış düşüne uç!
salınsın yine iğil iğil
canlansın
içinde solan gelincik

Abdurrahman güleç