Yollar üzüyor, tıpkı gözlerin gibi
Ben geliyorum, koşar adım
Sen uzaklaşıyorsun kaçarcasına
Selviler uzanıyor yol boyu,
Mevsim son bahar,
Kışa gebe...

Yorgun yüreğimde umut kırıntıları
Düşlerimi yemliyorum
Aklımda sen
Yüreğimde acıların tortusu
,Kaç kez ölüp,
Kaç kez diriliyorum bir bilsen
Dilimde dua
Ve teşbih yapıp çektiğim sabır
Tam yenik düşeceğim,
Zikrim;
Her gece, bir sabaha varır
Her hasret sevgiliye.

Yorulup bir mola veriyorum
Sıcak bir kahve
Telvesinde sana giydirdiğim umutlar
Kendi falıma, kendim bakıyorum
Sen çıkarıyorum fincandan
Umudu beyaza boyayarak
Ki ben;
En iyi bildiğim işi yapıyorum
Seni sevmek.

Sen sevgili !
Denizimin mavisi,
Ormanın yeşili
Bozkırımın özü
Derenin sözüsün
Ama en çok
Ali’nin yüreği
Ozanın gözüsün.

Hep orda kal !
Yıldızlar gibi
Önünü örse de bulutlar
Sesini duymasam da
Görmesem de gamzelerini
Orda olduğunu bileyim.

Ara sıra gül
Pencereme doğsun gülüşlerin
Donmasın kanım
Kızıla kesmesin gece
Ey!
Gelişine adaklar adadığım
İmkansızım olsan da
Alma umutlarımı benden

Çünkü;
Umut fakirin ekmeğidir
Bu fakir sevdi seni.

Ozan Ali AYDIN