önce geceler gelirdi
ay ışığı mayisinde siyah geceler
kelimeler dizilmeden namlumun ucuna
kıvrak bir el darbesiyle vurulurulardı ecel gibi
sönmemiş sabah ışıkları
önce geceler vardı dostlarım
ins ve cinnin öncesinde
kapkaranlıklar sevilirdi o zamanlarda
derdest olmuş derinliğinde mavi siyah yokuşlardan
geceler yuvarlandı ilk
aydınlıklar görmeden
oyunbozan olmadan sevdalanmıştı kelimeler
yuvarlanırken geceler
ıssız da değil di gece sessiz de değil di
oyun bozan kelimeler yaşama dairdi çünkü
yaşamak varolmaya dairdi
gece kimseler görmezdi kimseyi.
yasaklılar da, sevdalılarda severdi geceyi gün gelip doğmak için
zaman yokken bile gece vardı
karanlıklar yapaylıklardan sıyrılmşken bile
ölmek için hâlâ vakit vardı
güneşe doğmak için
hayata ölüm için
bir sebep lazımdı
gece için
sadece bir sebep
önce gece vardı
ardından hayat,ölüm,aydınlık geldi sırayla
aydınlık ölümü hayata bağladı
geceye inat saklandı sırlar,düşler
aydınlanan hayatta ölüm vardı
oysa hiç doğmamak var ya!
en güzeli hiç olmamaktı
önce gece varken,en son
herşey ayyuka çıktı
zamandan saklanan
ölümden beri olan
gece bir sebepti yaşamak ve yaşatmak için
ne soğuk vardı ne sıcak
ne aş vardı ne iş
içini dolduracak koca boşluklarda
önce gece vardı
yuvarlanırken aydınlıklarda
Ve...
eli yokluğa değince...
karardı.......