"Ey dil-dârım diyordu yine kutlu ifâde
Okudukça kayboldu izânım ve irâde

Ninemle ikimizi deniz kurtarmış yine
Sahilde bulmuş bizi bir dedeyle bir nine

Dedenin ismi Behlül ninenin ismi Zeynep
Arap asıllı bir çift merhametle lebâleb

Tam dört ay yataklarda bakmış yoksul aile
Onlarında başında varken bin bir gâile

Ateşlerde yanmışız ha öldü ha ölecek
Yaşlı çift başımızda semâha duran melek

Bin bir türlü otları kaynatıp içirmişler
Bizden ses çıkmadıkça ahla iç geçirmişler

Ne kazayı duymuşlar ne bizi bilen vardı
Hâl-i pür melâlimiz gâm ve kasvete sardı

Öz evlatları gibi gösterdiler ihtimâm
Böyle güzel insanlar hak etmez mi ihtirâm

Kendimize gelince Türk’üz dedik Türk’üz biz
Bizleri bilen var mı kaldı mı bizlerden iz

Kaç aydır buradayız yorgun mahzun ve hasta
Ne gidecek mecâl var ne gönderecek posta

"Şükür ya Rabbi" diyen "ninem durdu namaza
Yüzündeki o nûru başlamıştı vaaza

Vecd içinde yalvarıp şükrediyordu hâli
Duâsında ben vardım titrerken ağzı dili

Biliyorum o hâlâ bana üzülüyordu
Gözünden boncuk boncuk yaşlar süzülüyordu

Bir haber verin dedik burdaki sefarete
Bizleri vasıl eder vatandaki hasrete

Behlül dede komşudan emanet katır aldı
Zeynep nine oturdu kendisi yaya kaldı

O yaşlı hâlleriyle revân olmuşlar yola
Düşe kalka gitmişler asla vermeden mola

Saatlerce yol gidip Kahire’ye varmışlar
Sokak sokak gezerek sefirliği sormuşlar

Yol başından görünmüş ay yıldızın cemâli
Şükür demişler bitti emanetin vebâli

Gittikleri sefaret paşa dedeme hadim
Çok sevdiği biriymiş ismi üç tuğlu Nedim"

Yaveri karşılamış bu iki ihtiyarı
Adı mülazım Talip, paşanın iftihârı

Meğer paşa dededen vakıfmış hadiseye
Onları oturtarak hazırlanmış müjdeye

İşte böyle Makberî ninemle benim hâlim
İstanbul’a gelince son bulacak melâlim"

_________________Makberî

.......Devam edecek