Nüksedense tek hece içimdeki lehçede
Bozguna uğrayan fukara yüreğim
Bazen sönen hayallerim
Uçtuğum ne ki ölüm öncesi?
Uçurduğum sözcükler üstüne konduğum
Hangi şiirse şirin gözüken gözüme
Hangi mevsimde saklıysam
Ben latif bir rüzgârım
Aslında latife ettiğim içimdeki ıssızlık
Sessizliğime namzet bir çiçeğim ben…

Kaydığım gökyüzünden
Müphem bir varlık
Şatafatlı yalnızlığını giyinmiş bir yıldız
Işıyan gözlerim
Ah, üşüyen yüreğimde saklı mevsim
Aşamadığım dağlar
Hala mı prangalar mevcut bedenimde?

Benliğim özgür en azından
Özümle sözüme sadık bir neferim ben
Bir gladyatör
Belki de muhbir bir imge
Sevecen dilinde sevginin
Kaytardığım ömür
Öğrenci kimliğimle salındığım kayrası kaderin
Kandığım her insan her söz
Kandırıldığım bir oyun olsa da hayat
Hala pekişen yaşama sevincim…

Bazen sönen yıldızım
Bazen sökün eden acılarım
Bazense kotardığım bir edim
Sevgi nasıl latif bir esinti
Sevmek yaşamanın meali
Kansam ne ki sevmedikten sonra?

O yüzden sorgulamıyorum ben yeryüzünü
Melek olmaksa sınandığım kadar dirayetin yansıması
Nasıl ki sözümün arkasındayım
Yüreğimin de o geniş arazisinde saklı bir n/esirim ben.

Şiir olup solduğum soluduğum
Bir renkse yazdığım
Her hikâyeden firar eden
Başkahraman
Yaşasın yazgım yaşasın kaderim.
Kederime dahi meftunum
Akla zarar bir heceyim ben:
Dileyen gül, desin
Dileyense aşk ile beni eşleştirsin.

Ağladığımsa bariz
En çok severken, yazarken
Hükmeden Rabbime meftun
Aşkı aşkla kürediğim
Aşina olansa yüreğime
Kaçıp kovalandığım her iklim
Büyüttüğümse içimde için için
Bazen içerlediğim
Bazen iksir bildiğim şiirlerim ve kocaman sevgim
Hem severken asla müsaade istemedim ben evrenden
Şahidimse sadece Rabbim ve eşlik eden kalemim.

Kale’m asla yıkılmayacak
Çünkü sevgiyle ördüm ben tuğlalarını
Bazense kırılan surlarım ve sözcüklerim ve kalbim
Kanadığım ve kandığıma vakıf
Kanatmadan kandırmadan sevdiğim ve yazdığım
Ölüm ise ucunda ömrün
Korkusuzca göç edebilirim
Çünkü en çok Rabbimi sevdim.