yağmurdan sonra
güneş yüzünü gösterdi
ceviz ağacının yaprakları arasından
buluştu gökkuşağı
ceviz ve incir ağaçlarının
kollarına dolanarak

gökkuşağı yedi rengiyle
yediveren güllerine gülümserken
goncalardan süzülüyordu
yağmur damlacıkları
’ağlama!’ dedi ışıltısıyla güneş
’ağlama, bak geldim yine!’
’ağlamıyorum ki’ dedi gonca gül
’geri döneceğini biliyordum gitsen de!’

ceviz ağacının yaprakları arasından
süzülen güneşin ışıltısında
bahçedeki sedirde
tekir kediyle birlikte
bekledim seni
dinmek bilmeyen özleminle!

sen
gökkuşağının yedi rengine
gözlerinin yeşilini
gözlerinin derinliğini
gözlerinde ki ışıltıyı ekleyip
tutkun ve heyecanınla gelip
yalnızlığımı
mutsuzluğumu
umutsuzluğumu alıverip
heyecanını
neşeni
umudunu
serpiştirip yüreğime
bahçedeki sedire, yanı başıma
hemen yüreğimin baş köşesine kuruluverdin...

hoşgeldin sevgilim
hoşgeldin!