söylenmeden kalmış sözler tılsımı
toprağı belliyorum
gübreli, küllü toprak
ne verecek
dilenmeyi emretmeyen Tanrı


bellemeden sonra elim kalemde
korkmadan açıklamak için gerçeği
sözleri eliyorum
bağışlamayacak biliyorum bir yanlış harf
şiirli kalem
insan yazmadığım kâğıt


kimseyi hesaba çekmiyorum
sorgulamam kendimle
didişmem
uğraşlarım
göz yatağımın kuruması


suç, suçlu aramam gerekirse
benim
her şey benim, bu iki ucu açık yolda
tökezlemem de
yürümeyi bilmemem de


okunmadan kalmış kitap yalnızlığında
sabahı bekliyorum
duyarlı ince bir el
dokunuverecek
tozunu alacak hayatın


girecek kalbime
güneşli bir yol
yolda dingin yolcular
kulağını çekecekler dünyanın
tam da zamanı


her zaman yapacak ayarını
evrimi içerisinde
tamamlayacak sürgününü
bir fışkın daha
gülümseyecek güneşe!..


19. 05. 2011/ Nazik Gülünay