bir limon gibi sıksam, suyunu çıkarsam
çalsam kapı kapı davul alıp elime
katılsa tiz sesli zurna da sizden
savrulsa üzüntülerim
kalsa saman çöpleri
gözüne batmasa kimsenin


haykırmam beş para etmiyor
esme dedim rüzgâra
eksilmesin çatımda kiremitler
esme
kalsın dalında yapraklar
sararmasın kurumasın!


beni sayar mı doğa kanunu
ama Tanrı bir ol dese
her şey
baş üstüne!


siz kullar siz tanrılar
neden ayrı ayrı katlarda oturursunuz?
sararım saç örgülü günlerden
yüksek yerler de korkunç oysa uçurumlar da


son derece bireyselim inanın
neden boş odada işsiz güçsüz
oturduğumun hesabını soruyorum
beynimin yetmiş yedi bin yetmiş yedi kıvrımından
bir yanıt arıyorum


oturduğum yerde ellerim ateşli, ayaklarım buz
alıyorum, kalem çiçek
psikologların sözünü dinliyorum
herkesin bir iş gelir elinden


uydurma yapmacık sözler girmeyin dizelere
üzüntünün kalıbını çıkarıyorum

ile bir rengi varsa üzüntü, siyah bir çelenktir
düzmece bir yanıt veriyor
pembe elinin altında
karıştırsa yaşam bohçasını, mavi
mutluluk daha beyaz bulutlardan


kolay sıcak kanepede
bacak bacak üstüne atıp
bir taşın girinti çıkıntılarını anlatarak
insanı anlattım diye
karşılık vermeyen dağlara ses iletmek


yanıtlarımız suyunu çeken hamur
çekersiniz, soluğu güçlü ellerinizi
iziniz fos


sonbaharın ayazında
açmaya çabalar ak çiçek
kara bulutlar gölgeler yapraklarını
kökünden derinlere iner
solucan bile


gönenir kimlerin yüzü
kızıl şafaktan
yapraklarımızda çiy taneleri
ey seyirciler!


katlayın, tersini çevirin hamurun
şap diye bir ses duyacaksınız
iletilemeyen üzüntülerin
soylu yanıtı!..


10. 10. 2011 / Nazik Gülünay