Önce bakışların terketti beni
Saçların takıldı peşisıra
Pupa yelken
Ayak seslerin dövdü kulaklarımı
Sanki dom dom kurşunu
Gözlerim sende kaldı
Geri istemedim, sustum
Göz çukurlarım giyindi
Siyah okul önlüklerini
Beyaz yakaları göremeden
Gömüldü karanlıklar içime
Öylece kalakaldım
Yerimde
Bir çocuk ağlıyordu
İçimde
Derinde, Hem de ta derinde
Sonra, ben direndim hep
Hayat itti arkamdan
Ve inanırmısın sevgilim
Bıyıklarım bile çıktı sonradan
Hayret, yaşıyordum
Bu ben değildim oysa
Kendime şaşıyordum
Devrimci şarkılar dökülüyordu
Siyaha boyanmış parkamdan
Vurulup düşseydim eğer
Bir sevgilim yoktu
Ağlayacak arkamdan

Ve sonra, evet sonra
Su gibi akıp geçti zaman
Mutlu, mutsuzluklarım oldu
Yıllarca
Fakirliğimde zenginliğimi
Kızgınlığımda dinginliğimi
Yaşadım
Boydan boya yırtılmış yüreğimi
Yamalarla onarmaya çalışmadım
Çiçek bahçelerine de düştü yolum
Rengarenk, mis kokulu
Yine de sensizliğe alışamadım
Acılarım
Ruhumun toprağını alt üst ederken
Direndim
Gönül ağrılarım la inceldi
Direncim
Dev şehir çöplükleri gibi
İçin için yanarken yüreğim
Kimseler görmedi
İçimdeki yangını
Söndürmeye çalışmadım
Söyledim mi bilmiyorum bir tanem
Ben sensizliğe alışamadım

Kalabalıklar ortasında yalnız
Başkalarına toplu iğne
Kendime çuvaldız olmayı öğrendim
Nereye yağacağını bilmeyen
Sarhoş bulutlar gibi geçti ömrüm
Varım sandığım anlarda
Aslında anladım ki hiç yoktum
Sana yeterinden az
Kendimeyse gereğinden çoktum
Ve sevdiceğim
Yaşam beni yönetti
Ben kendim yaşamadım
Söyledim mi bilmiyorum gamzelim
Ben sensizliğe
Hiç ama hiç
Alişamadım
Alışamadım...