İnsan insanı yarım bıraktıkça
yeniden değil
tecrübeyle başladı yeniden yaşamaya
bir zamanlar çok iyi tanıdığı
en kötü yalancıydı
kısa düş dünyasında
suyun akışında
donmuştu içindeki yollar
tahammülü kalmamıştı
kanatlarını kırana
diz çöktükçe hasretin içli sancısı
kimsesiz bir hataydı
karşısına çıkan fotoğrafta
ses yabancı olsa da
acılar tanıdıktı hala
koştukça içinde bir at
zamansız mekânsız
nefes.. nefese..
Seslendi ara sıra esen rüzgara
terliyim sakın elleme..!

Hatırla satırı karıştırdı bazen bir birine
geciken her hadise güzelleştirecekti
kavuşmak da buna dahildi.
Terk edilmiş bir masalı
tamamlayamadı düşlerle
kırılmıştı camdan pabuçları
prens de O’nu bulamazdı
Oysa söz vermişti
birlikte Rapunzeli kurtaracaklardı
düşlerin parlayıp söndüğü
yerde buluşacaklardı
çiçekler soldu
şiirler bitti..
Ve O artık başka şarkılar kadar yara’lı/ydı
vakit dardı
mevsim hicazdı
sessizlikler içinde sessizlikler büyüttü
incir kuşlarının bakışında
kaç şiir kaldı sular altında
çiçekler dallarında
uçurtmalar göklerde
karışıp gitmiş olmanın güzelliğinde
yazdıklarıyla öylece..!


Ferdaca