dağları yalnız aştım Ferhad
sensiz ayıkladım taşlı toprakları
kazdım toprağın bağrını
ağrısını aldım tohumun

yoktun

hiç yalnız uçan bir kuş gördün mü?
yalnız açan bir çiçek
kelebeğe o güzel renklerini veren
hiç ağlayan bir taş gördün mü?
işte o taş benim Ferhad

değilim kuş avlayan bir sapan
benim,
acısından bal sızan


yalnız indim bağlara
çözüp kara saçlarımı
erkek gibi kestirirken diğer kadınlar
inadına uzatarak,
inadına özgür bırakarak


kadınım Anadolu’da
sapına kadar kadın
inanmış
taşı sıktığında
suyunu çıkaracağına


beklemedim dağları delmeni
yağmur yağdırmanı gökten
yemenimle sildim alnımdaki terleri
kuyu kazdım iğneyle
bebeleri büyüttüm


bir el yoktu yanımda
tutsun ellerimden
sular aksın önümde
kurtlar ulumasın geceleri
salyasını akıtmasın köpekler


hiç yaşamadın ki Ferhad
sazı almadın eline
türkü yakmadın ağaç altında
sesin değmedi sesime
göğsüme ilmedin
sevgiyle ördüğün
beyaz papatyaları

gözlerimden öpmedin
seni ben doğurdum Ferhad!


23. 12. 2012 / Nazik Gülünay