uzaklaşamam sokağımdan
kırık ayaklarıyla bana bakar
alt kat pencerem
bir yumru gelir boğazıma yerleşir
hâdi saklambaç oynayalım der
gülümsemeye çalışarak
çocuk sevgilim
gecenin ayazına karşı
acı patlıcanı kırağı çalmaz


Van Gogh sarılarından daha acı sarılar giyinirim
güneş yüzüme yakışır
bütün yaşadıklarımla sancılı
acılar doğurur beni
akşamın hüznü Ahmet Haşim’den
sularda görünmez kamış gölgesi
uzar geceler


bir teselli ararsın Gencebay’dan
babana yüklersin sancılı havaları
küçücük bir çocuksun hâlâ
parmağından bilye kaydıran


camii minaresine asılır kocaman bir ay
önde kavak ağaçları, balkonda ben
uzasın isterim seni düşündüğüm geceler
çeker sündürürüm iki ucundan
bir sergi gibi yayarım
sensiz günlere


kaç kez açılıp solar yeni yıl çiçeği
kaç kez dilim damağıma yapışır
sana susamaktan
kulağımda çınlar uzaklardan Selda’nın sesi
şu garip halimden bilen işveli nazlım

neredesin sen?

nerdesin?

nerde?

04. 02. 2013 / Nazik Gülünay