Dibine kadar battım kederin
Bir sağa bir sola çırpınıp duruyorum
Kader ki ne kurtuluşum
Ne kurtulmaya ümidim kalmış

Sarmış etrafımı kara bulutlar
Gecelerim zifiri gecelerim karanlik
Odamda duvar dibine çökmüşüm
Iki elimin arasında başım
Düşüncelerim karışık karmakarışık

Ben benden kesmişim her birseyi
Ne amacım kalmış ne hırsım ne hevesim
Yürüdüğüm yollar meçhul ben mecnun
Leyla ise hiç olmadi

Hayat sen öyle zalimsin ki
Bir güldürsen bin ağlatirsin
Dert deryasında boğdukca boğarsın
Bahtımın ne suçu var diye sorar dururum
Kendime
Hep mi kader suclu...
Biz hiç haketmedik mi

Hiç bitmeyecek bir efkarin yine zirvesindeyim
Bu gece hiç bitmeyecek sanki
Uykularim haram rüyalarım kayıp
Üşüyor yüreğim saranım yok
Kendim konuşur kendim dinlerim

Iki bardak çay koyar
Biri kendime biri yitip giden ömrume