Yine bir sonbahar yapraklarını döküyor toprağa
Özlemler başlıyor yine delirmişcesine
Kurşun rengi bir yalnızlık
Dönüp dönüp birdaha vuruyor en zayıf yerimden
Sana düşüyor kan yaşlarım

Bir derviş sabaha duaya uyanmış
Henüz gundoğmamis vakit erken
Bir çiğlik düşüyor dilimden istemsiz
Kaldırımlara
Ben sana yürüdükçe ufkum karanlık
Tek damla ışığa muhtacim

Suskunluğumda
Sessizlikle beraber büyüttüğüm aşkım var benim
Varlığımın en kuytusuna gizledim seni
Ve sana acılan bütün kapıların anahtarını kaybettim

Ben sana bir hikaye büyüttüm
Çoğaldıkça çoğalttım şimdi bende sığamıyorum
Zamanın eli var diyenlere inandım ben
Ne safmışım...
Tekrar dönersin sandım
Sararsın kurşun rengi yaralarımı sandım
Haklı çıkarırsın dervişi bozarsın suskunluğu sandım

Yine bir sonbahar yapraklarını döküyor toprağa