sesimle baş başayken
başımdan kaçarken umut kuşları
çabalarken toprağımın içinde
bir karınca gibi
havalandırırken sıkışık toprağı
yol açarken diğer karıncalara
sesler duyuluyor dışardan
sarıklı cüppeli hocalar
bir araya getiriyor yıkadıkları beyinleri
dört dönüyorlar sokağımda


bir kuş, güvercin
ötmeye çabalıyor çıkmaz sokakta
ve çiçeklerim
daha bir uzatıyor dallarını güneşe
nasıl uzatırım telâşındayım ben de
ellerimi güneşe
nasıl yaklaşabilirim
nasıl gülümsetebilirim
aydınlık yüzle çocukları


kirli elleriyle karmak istiyorlar hamurumuzu
mayamız hamuru mayalamaz o başka
canımız burnumuzda ekeriz yeni ekinleri
kuruduğunda acıdan boğazımız
su olur akarız
gerekirse çatarız iki odunu yan yana
biz olur yanarız

dumanımızı gören olur
alan olur işaretleri

ey özgürlük!..

28. 06. 2012 / Nazik Gülünay