Nidalarımdır beni soluksuz bırakan ve içime akıttığım gözyaşı
Olsa olsa yalnızlığın efkârı
Çekiştirirken yakamdan
Yakası açılmamış sözcüklerden ve insanlardan
Öylesine uzağım
Ve öylesine yakın masum bir meleğe
İnsanlığım körelmesin yeter ki
Kör noktası olduğum bunca acının lehçesi donuk
Bakışlarında ayrık otları saklı hem kimi insanın.

İçerlediğim mi içtiğim mi?
İçselleşen sözcüklerinse hırpaladığı yüreğim
Saydamdır varlığım
Bazen ketum.
Semazenler gibi eteklerime dolanır
Ah, aşkın izbelere dokunduğu
Kekelediğim kadar manivelası
Yokluğun ve hiçliğin
Hiçleştiğim doğrudur
Denk düştüğümse şehir ve rüzgâr.

İstanbul’sam bir ömür
İhbar ettiğimdir illa ki
Kavuşamazken iki yakam, yaralı şehir gibi.
Yamaladığım sözcüklerle
Yarıladığım ömrü güderken sessizce
İçimdeki hüzün
Yüreğimdeki yetim
Yanağıma değen kuş gibi
Bazen kaçışan
Bazen ötüşen
Bazense üstüme üstüme gelen.

Şehrin minvalinde
Uykusuz gecelerin durağında
Sarmalında aşkın
Sandalında özlemin
Asıldığımsa küreklere boş yere boş yere
Su alan kayığım
Endamlı bir mısra olmayı dilediğim
Ah, aşkın gözlerinde gezindiğim
İçimdeki huysuz çocukla geçinemediğim.

Bir fısıltı kimi zaman kulağıma kaçan
Bazen figana dönüşen
Bense sadece Rabbime yakaran
Umarsız insanların umudu olmaksa içimden geçen
Sevebildiğimden çoktur hani beni için için üzen
İçmediğim kadar şiirleri
İçerlediğim kadar kendime
Yosun rengi hayallerin
Ah, İstanbul’da ölmek vardı şimdi
Erken olsa da her ölüm
İnadına sevdiğim şehrin kanatlarına konduğum
Kanadığımdan fazlası olsa da kandığım
Ar bildiğimse aşk ve saygı ve masumiyet
İmgelerin dansı ve gölgesi düşen üstüme
Yoksa üşenmeden nasıl sever ve yazardım hece hece?

Kalıbımı bastığımsa aşk madem
Seyyah sözcüklerle gezindiğim kadar da mahrem
Matemin doruğunda doğduğum
Ansızın mutluluk olup tepeye konduğum
Lades dediğimse kendim ve İstanbul
Hicretinde aşkın
Yalnızlığımla racon kestiğim her imge
Severken ölmek nasıl nasıl da güzelmiş…