Belki sözler biter, kalemim yazmaz
Bir nokta olsa da, bitmeyen sensin.
Seven sevdiğine kolayca kızmaz
Aldığım nefese, yetmeyen sensin.

Gözyaşım sel olup ıslandığımda
Oturup, düşünüp uslandığımda
Omzuna sevgiyle yaslandığımda
Darda bırakıpta, gitmeyen sensin.

Ne zaman teklersem elimden tutup
Derdimi dert bilip omzuna atıp
Zehiri bal diye aşına katıp
Yan gelip keyfince, yatmayan sensin.

Sıkıntıyı görüp kaçanlar varken
Öyle yükseklerden uçanlar varken
Sırrını herkese açanlar varken
Beni yaban ele, atmayan sensin.

Şöyle dolu dolu gülemedimse
Aşkının gücünü bilemedimse
Söz verdiğim halde gelemedimse
Kaşın bir kez bile, çatmayan sensin.

Leylayım söz verdim, hepsinde durdum
Seninle şenlendi hep yuvam yurdum
Ben ki her bir düşü birlikte kurdum
Ömrümün ufkunda batmayan sensin.

Leyla İnan
(İstanbul - 10.08.2021 - 01.06)

Şiirime içten yorumuyla can veren CANISIM DR. SEMRA GÜVENÇ’ e candan teşekkürler