Kızarmış erikler bu yıl bereketsizler

Fakat Kızarmıyorlar
Ama Rüzgarla oynaşıp dururken
Ama toprağın kucağına düşerken

İç sesim" toprağın ne suçu var" diyor
Haksiz da sayılmaz
Ana gibi kucaklıyor
Kah kökle sarılanı
Kah üstünde tepineni

İsyan ediyor
Kurbağalar ve cırcır böcekleri
Ben anlıyorum onların dilinden
Tanışıklığımız çocukluğumdaki tarladan
"Cuk cuk cuk" "cıkcık cık"
Bu şiir olmamış diyorlar
Tabiat bile kes diyor


Hem uslu bir çocuk da değildin !
diyor

Turuncu makasla kesen bendim
Annemin beni doğururken giydiği ve hala eskitemediği entariyi
ablamın ilk okul terekelerini
Sanırım 2. El her şeyi
Ama simli pabuçlara kıyamazdım .

Freud amaca haklı galiba
2. El herşeye nefretim fallik dönemde başlamış
Kalpte 2. El olmak da zoruma gitmez mi
Buna can mi dayanır
Uzandığın bir kolda iki yeşil erik...

Bu bir rüya mı?
Rüzgar konuşuyor benimle

"Hafifçe gül"
"Hafifçe gül"
sanki adımla seslendi

Ardından güneş konuşuyor

Hafifçe gül
Hafifçe gül

Sana kırgınım ey rüzgar
Var gücünle esebiliyorken
Saçlarımı okşuyorsun
Sevgilinin elleri varken
Tenime dokunuyorsun

Bir de utanmadan
hafifçe gül diyorsun

Var gücümle gülmek varken

Sana da kırgınım ey güneş
Terli gömleği kurutabiliyorken
Kederli günlerde göz yaşımı silmiyorsun

Bir de utanmadan
hafifçe gül diyorsun

Var gücümle gülmek varken.

Ben tebessüm etmeyi öğrendim
Yastık altı hıçkırıkların ardından
İşte bu yüzdenmiş
Acıyı hoş görmemin adı
"hafifçe gül"...