Sen miydin hayatı anlamlı kılan?
Benim şimdi köşe bucak savrulan,
Her yel estiğinde dal dal kırılan!

N’olur yalnızlıkta beni tüketme,
Sarı zamanlara bırakıp gitme.

Yalnızlığı ben çok iyi tanırım,
Verirsen yine de satın alırım,
Alır da yollarda sensiz kalırım;

Sensin diye çekerim ben sineye,
Bekledim ben gelir diye seneye.

Sene tükenmez de, tükenir ömür,
Bir kurt gibi şimdi zamanı kemir,
Kalmışım kafeste dört yanım demir

Denedim de kırılmıyor kafesim,
Tükenir soluğum, biter nefesim.

Kaç kez denediysem çıkmadın falda,
Sordum sana açan her arsız gülde,
Ben bittim de, sen bitmedin gönlümde

Zaten anlasaydım bu gönlümü ben,
Zamanından önce kaçmazdı tren.

Biliyorum, ben kaçırdım treni,
Neylesem tutmuyor gönül fireni,
Kaybettim hem seni, dostu, yareni;

Zamansız biçtirdim, gülü, goncayı,
Şimdi demliyorum yalnızlık çayı...

Beklerim ben, gel de, içelim senle,
Ne olur gelseydin bu son trenle,
Kavgalıyım artık geceyle, günle!

Anlamadın beni, kim anlayacak?
Kırılıyor evde şimdi kap-kacak!

Sendin yaşamayı anlamlı kılan,
Bir dağım ki, vadilere yıkılan,
Bir Allah var, bir de benim tek kalan!

Bak yalnızlık direniyor eşikte,
Gözüme süt kaçmış tahta beşikte.




Hayrettin YAZICI