beyaz çiçekleri kökünden kazıdılar
kulak tırmalayan sesleriyle daldılar bahçeye
onlardan mı bilmiyorum kayan mevsimler
göğün böyle yarılması boydan boya
özlemem göz alıcı mavi göğü


çocukluğumun bahçesi az ötede
bir kaç meyve ağacı, kuru toprağı
ve gözünü açmaya çalışan
çimleriyle bakıyor bana
gözlerimi kapasam
armut ağaçlarının dibindeyim
salıncak kurmuşum
mayhoş elmanın alt dalına
sallanıyor
şarkılar söylüyorum


kalksam
çekirge kovalayacağım
hırsız çocuklar
gülerek geçecek yanımdan
ceplerinde yan bahçenin elmaları
bizim salatalıklar
’üstlerine yatıp anlarlarmış
nerde salatalık var’
ah nerede
annemin emekleri.. çatlak elleri


özlemle bakıyorum kurutulmuş bahçeye
nerde mazin dayı, hanımı
o durmadan konuşan ufacık kadın
sahi eski çiçekler nerede
nerde özenle seyrettiğimiz
beyaz kelebekler!

bir ben mi kaldım
eskilerden
gözlerimi kapasam
konuklar ağırlayacağım bahçede
mısır, çay kokuları burnumda..

15. 06. 2021/ Nazik Gülünay