biz
İstanbul’un iki yakası gibiyiz seninle
birbirine uzaktan bakan
ve ne zaman baksa
birbirine gözlerimiz
çalınır kapısı bizi kızdıran hayatın

ne zaman ellerimi uzatsam sana
ardından defini çalarak gelir hazan
talan eder bize uzanan bahar’ı
keser başlarını kır çiçeklerinin
doldurur heybesine
dipsiz vadilerde bırakır

akşam düdüğünü çalarken biten gün
büzülür ruhumun teni
kıvranır kendi içinde
biten o günün düdük sesiyle
sen kaybolursun

şimdi çok solgun İstanbul akşamları
ayrılıklar sinmiş sokaklarına
hüzün bağdaş kurmuş sokaklarına

Salacak sahilinde
bütün martılar yetim
.ağlak bütün şarkılar
iyot damlıyor
gözlerinden sahilin
mecnuni ağıtlar yükselir
dalgalarından denizin

uykuya her çekildiğinde ay
ardından yakamozlar yıkılır
hayallerim birden dağılır
benliğim yeniden sarsılır
içimdeki topraklara
mezarlar kazılır
her mezarda bir mecnun yakılır

Hülya Çelik