Ellerimin titremesi şekerden değil sanırım
Ellerin git demesiyle başladı bu romanım
Başlığında aile var, ben ki onsuz başladım
Olmayanı yazmak oldu avuntum da, ağladım..
Her sayfada bir hikaye, bir özlemi sakladım
Bir özlemin şaşkınlığını 20 yıldır taşırım
Özledim diyememekti belki en büyük sınavım
Özlemimle toprak oldu, gölgesi mezar taşı
Toprağına sarıldım, bağırdım ve bayıldım
Uyandığımda yokluğuna bir kez daha inandım
Uyanmayı açılan gözlerde gören cahil insanın
Cehaletinden sıyrıldım da sensizliğe uyandım
Güneşin doğuşunu izleyecekken tutuldum
Güneşin önüne dikilen bir mermerden kuruntum
Bakma derdim ışık olsun ki, ismini defalarca okudum
Doğduğun tarih çok yakın kaldı ölümüne, bu son mu?
Senin yarım bıraktıklarınla yaşıyorum, bi kalkta bak
Bir halta yaramayacak kadar acizim hayatta
Söyle bir akıl ver ya da anlat bu hangi rüya
Beni sen uyandıracaksın biliyorum öbür dünyam..mD...