Her şey ansızın, bir bakışla başlıyor,
Gözlerinde baharı görüyorsun, cenneti izliyorsun.
Alamıyorsun kendini ona bakmaktan,
Ayıramıyorsun gözlerini gözlerinden.

Sonra, öyle bir gülüyor ki,
İçinde kelebekler uçuyor,
Gülüşü yüreğini kanatan yaraları sarıyor,
Birden iyileşiyorsun.

Aklında iz bırakıyor bakışları,
Aklına her geldiğinde,
Kalbin alışık olmadığı bir ritm’de atıyor.

Yemek yerken o,
Su içerken o,
Gülerken o,
Konuşurken o,
Her gözde o
ve her sözde o oluyor.

Sen farkına varmadan o oluyorsun,
Ona dönüşüyorsun.

Tanıdık, tanımadık her yüzde onu arıyorsun,
Bir gün yıkılacağını bile bile,
Her hayali ona kuruyorsun.
Uyanınca onu göremeyeceğini bildiğin halde,
Her düşte ona sarılıyorsun.

Yine her şey ansızın bitiyor,
Ne o gitmeye meyilli, ne de sen gitmek istiyorsun.
Ne kolundan tutabiliyorsun,
Ne eskisi gibi gülebiliyorsun.
Adına gurur dedikleri o şey,
Her şeyin önüne geçiyor.

Geriye ise;
Akılda o ve hiçbir merhemin dindiremediği acısıyla,
Bir köşeye çekilip onu hatırlatan şarkılarla yaşamak kalıyor.