Saf tuttuğun yıldızların şiarısın, sen…
Seması yüreğin bedeller ödediğin rüyaların minvali…
Ektiğin hüzündür seni yaşatan
Yaşatan seni aslında vurduğun damgadır
Yıldığın bunca münafık
Arz ettiğin bir tahakkuk
Sözcüklerle sevişen gecenin neşrinde
En masum sanıktır içindekini öldürdüğün
Yaş alıp da hala kemale eremediğin
Turuncu bir güneşsin sen.

Semaverinde fokurdayan hüzünsün
Bir miadı daha dolduran
Ufkun sunduğu parlaklıkta asılı kaldığın
Bir kancada tefekkür yüklendiğin
Tebessüm ehli bir simada saklı soluk bir renksin
Hüzün bohçanda saklı meftun bir hece
Kaykıldığın zeminde eremediğin hidayetin
Bekçisisin sen
Şafağın nezdinde tutulan dilin
Geceye eşlik eden ışığın vuku bulduğu bir zeminsin.

İşinin ehli bir semazensin
Nifak sokanlara inatla
Aşka biat
Takındığın o haletiruhiye
Minyon yüreğinde saklı devasa kâinatın
İbaresi iken yüzünden eksilmeyen nurun
Takipçisidir meleklerin
Aklının melekelerinde solan
Çiçeklerden çaldığın bir rengin izi iken
Miladı aşkla başlayan bir hikâyenin
İlk cümlesinde saklı bir dileksin…

Yolun mademki Hakkın nezdinde gittiğin
Yüreğinde açan güneşin
Asla batmadığına tek tanık elbet Rabbin
Şifa bulduğun o rahmet ki
Edindiğin şu hiçlik mertebesinde
Bir nazenin bestesin
Aşkın rahmine düşen dolunaydan
Uzak kalamadığın
Rencide edilen yüreğinle teslimiyetin
Sadece Rabbine
Riyasız ömrünün her adımında saklıdır Besmele.

Tevekkül ettiğin kadar
Niyazın tükenmezken kanat açtığın kanaat getirdiğin
Her hücresinde ömrün
Her yankısında dile gelmez hüznünün
Sadık olduğun Mevla’ndan başka da yoktur kimsen
Bir meal ise yüreğinden taşan
Unutulduğun ne ki insanların nezdinde?
Sadece sabret ve bekle:
Şükrüne doğacaktır güneş ve umut