Gök gri, karlı dağ başı içimin
üşümüşlüğü
Bulutlar kadar ağlamaklıyım
oysa ki.
Yağmur dökülüyor eteklerime
Gözlerim küçük kız çocuğu
Damla damla Anne özlemiyle


Sen hiç sevda şehri gördün mü
Yüreğimin kenti yüzlerce yıl ötede
Arka mahalleden miras sevgi
kekemeliğim
Bahar diye bir sözcük kalmamış
alfabemde
En koyu kışlarla kardeş olmuşum
Issızlığımı ışıtır mı sanırsınız
Sessizliğimin şahidi sokak lambaları


Kırık aynalarda kaderim
Nefesimde soluk gül kokusu
Kurdelemi yan bağlamış annem
intizar mı?
Bu başıma gelenler diye düşünsem
Kelebek uykusunda kanatsız kalıyorum


Tutuklusuyum kısır hayallerin
Kaç göç geçti de içimden sayamadım
Saçımın saçaklarında bir tutam kına
Kumrular yuva yapmış
Bakışlarımın balkonuna
Taç yapmışım
Kalbimin defterine yazdığım notlardan


Eteklerimde yağmur damlaları
Dileklerim gökyüzünde
Hüzzam kuşları uçurmuşum
Göğüs kafesimden
Bir kente yazdığım son şiir olsun bu
Gök kuşağında renk aramıyorum
Keşkelerim siyahın pençesinde asılı


Kendim imzaladım fermanımı
Tuz bastım yarama
En yakınımdaki gurbetim
Kırık kanatlı kuşlar dönüyor sılaya
İnsan sevdiği kendisini seviyor diye
acı çeker mi hiç ?




#hüzünlükent